Ο εσωτερισμός σε καμιά περίπτωση δεν έχει μυστικιστική κι αόριστη φύση. Είναι
μια επιστήμη – ουσιαστικά η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ όλων των πραγμάτων – κι έχει τη
δική της ορολογία, τα πειράματα, τα πορίσματα και τους νόμους. Όταν λέω “ψυχή”,
αναφέρομαι στην εμψυχώνουσα συνείδηση που βρίσκεται σ’ ολόκληρη τη φύση και σ’
εκείνα τα επίπεδα που βρίσκονται έξω απ’ την περιοχή που ονομάζουμε συνήθως φύση.
Οι σπουδαστές τείνουν να λησμονούν ότι κάθε επίπεδο επίγνωσης, απ’ το ψηλότερο ως
το χαμηλότερο, είναι μια όψη του κοσμικού φυσικού πεδίου και συνεπώς έχει (απ’ τη
σκοπιά της εξελικτικής διαδικασίας) υλική φύση και (απ’ τη σκοπιά ή την άποψη
ορισμένων θείων Παρατηρητών) είναι σαφώς απτό και σχηματισμένο από δημιουργική
ουσία.
Ο εσωτεριστής ασχολείται συνεχώς με την ουσία· ασχολείται μ’ αυτή τη ζωντανή,
παλλόμενη ουσία απ’ την οποία έγιναν οι κόσμοι και η οποία – καθώς έχει
κληρονομηθεί από ένα προηγούμενο ηλιακό σύστημα – είναι χρωματισμένη από
περασμένα γεγονότα και (όπως ειπώθηκε) είναι “ήδη διαποτισμένη με κάρμα”. Πρέπει
επίσης να σημειωθεί ότι όπως ακριβώς το φυσικό πεδίο, που μας είναι τόσο οικείο, δε
θεωρείται σαν αρχή από το σπουδαστή του εσωτερισμού, έτσι και το κοσμικό φυσικό
πεδίο (απ’ τη σκοπιά των κοσμικών ζωών) θεωρείται επίσης σαν “μη αρχή”. Σας δίνω
εδώ πολλή τροφή για σκέψη.
Η βασική προσέγγιση για όλους όσους προσπαθούν να συλλάβουν τον εσωτερισμό ή
να διδάξουν τους σπουδαστές του εσωτερισμού, είναι να θέσουν την έμφαση στον
κόσμο των ενεργειών και ν’ αναγνωρίσουν ότι πίσω απ’ όλα τα συμβάντα του
κόσμου των φαινομένων (και μ’ αυτό εννοώ τους τρεις κόσμους της ανθρώπινης
εξέλιξης) υφίσταται ο κόσμος των ενεργειών· αυτές έχουν τη μεγαλύτερη
πολλαπλότητα και πολυπλοκότητα αλλά όλες τους κινούνται κι εργάζονται υπό το
Νόμο της Αιτίας και του Αποτελέσματος.
Το πρώτο χρέος του εσωτεριστή είναι να κατανοήσει τη φύση των ενεργειών που
επιζητούν να τον ρυθμίσουν και που εκφράζονται στο φυσικό πεδίο δια του
μηχανισμού του ή των φορέων της εκδήλωσής του. Ο σπουδαστής του εσωτερισμού
πρέπει λοιπόν να συλλάβει ότι:
1. Είναι ένα άθροισμα δυνάμεων που κληρονομήθηκαν και ρυθμίζονται από εκείνο που
υπήρξε, συν μια μεγάλη ανταγωνιστική δύναμη που δεν αποτελεί αρχή και την
ονομάζουμε φυσικό σώμα.
2. Είναι ευαίσθητος σε ορισμένες ενέργειες και πρέπει ν’ αποκτήσει μεγαλύτερη
επίγνωσή τους, που προς το παρόν του είναι άγνωστες και δεν έχουν καμιά
χρησιμότητα γι’ αυτόν· πρέπει τελικά ν’ αποκτήσει την επίγνωσή τους, αν
πρόκειται να προχωρήσει βαθύτερα στον κόσμο των κρυμμένων δυνάμεων.
Πιθανόν να είναι ενέργειες που γι’ αυτόν να ήταν επιζήμιες, αν εργαζόταν μαζί
τους κι αυτές πρέπει να τις ξεχωρίσει και να τις απορρίψει· υπάρχουν άλλες που
πρέπει να μάθει να τις χρησιμοποιεί, γιατί θ’ αποδεικνύονταν ευεργετικές και θα
μπορούσαν ν’ αυξήσουν τη γνώση του και συνεπώς θα μπορούσαν να θεωρηθούν
αγαθές. Να έχετε όμως υπόψη ότι οι ίδιες οι ενέργειες δεν είναι ούτε κακές ούτε
καλές. Η Μεγάλη Λευκή Στοά, η πνευματική Ιεραρχία μας και η Μαύρη Στοά
χρησιμοποιούν τις ίδιες παγκόσμιες ενέργειες, αλλά με διαφορετικά κίνητρα κι
αντικειμενικούς σκοπούς· και οι δύο όμιλοι είναι όμιλοι εκγυμνασμένων
εσωτεριστών.
Ο ασκούμενος εσωτεριστής πρέπει συνεπώς:
1. Ν’ αποκτήσει επίγνωση της φύσης των δυνάμεων που συνιστούν τον εξοπλισμό
της προσωπικότητάς του και τις οποίες αυτός ο ίδιος έφερε μαγνητικά σε
έκφραση στους τρεις κόσμους. Αυτές σχηματίζουν ένα συνδυασμό ενεργών
δυνάμεων· πρέπει να μάθει να διαφοροποιεί μεταξύ της αυστηρά φυσικής
ενέργειας που είναι αυτόματη στην ανταπόκρισή της προς άλλες και εσώτερες
ενέργειες κι εκείνων που προέρχονται από συναισθηματικά και νοητικά επίπεδα
συνείδησης, που εστιάζονται δια του αιθερικού σώματος το οποίο με τη σειρά του
κινητοποιεί και γαλβανίζει το φυσικό του φορέα σε ορισμένες δραστηριότητες.
2. Να γίνει ευαίσθητος στις ωθούσες ενέργειες της ψυχής, που εκπορεύονται από τα
ανώτερα νοητικά επίπεδα. Αυτές επιζητούν να ελέγξουν τις δυνάμεις του τριπλού
ανθρώπου, όταν προσεγγισθεί κάποιο συγκεκριμένο σημείο εξέλιξης.
3. Να αναγνωρίσει τις ρυθμιστικές ενέργειες του περιβάλλοντός του, θεωρώντας τες
όχι σαν γεγονότα ή περιστατικά, αλλά σαν ενέργεια σε δράση· μ’ αυτό τον τρόπο
μαθαίνει να βρίσκει το δρόμο του πίσω απ’ τη σκηνή των εξωτερικών συμβάντων
στον κόσμο των ενεργειών κι έτσι να επιδιώκει επαφή και να γίνεται ικανός για
την επιτέλεση ορισμένων δραστηριοτήτων. Έτσι εισέρχεται στον κόσμο της
έννοιας. Γεγονότα, περιστατικά, συμβάντα και φυσικά φαινόμενα κάθε είδους
είναι απλώς σύμβολα εκείνου που συμβαίνει στους εσώτερους κόσμους και σ’
αυτούς τους κόσμους πρέπει να εισέλθει ο εσωτεριστής, όσο του επιτρέπει η
αντίληψή του· αργότερα θ’ ανακαλύψει κόσμους που θ’ απαιτήσουν την
επιστημονική του διείσδυση.
4. Για την πλειοψηφία των ζηλωτών η ίδια η Ιεραρχία παραμένει ένα εσωτερικό
βασίλειο που απαιτεί ν’ ανακαλυφθεί και που επιδέχεται διείσδυση. Διαλέγω τις
λέξεις μου με προσοχή σε μια προσπάθεια να εφελκύσω την εσωτερική
ανταπόκρισή σας.
το διδακτικό προσωπικό μιας εσωτερικής σχολής έχει καθήκον να εκγυμνάσει τους
σπουδαστές ν’ αναγνωρίζουν την ενέργεια και τη δύναμη· να διακρίνουν ανάμεσα
στους διάφορους τύπους ενέργειας, τόσο σε σχέση με τον εαυτό τους όσο και με τις
παγκόσμιες υποθέσεις και ν’ αρχίσουν να σχετίζουν εκείνο που βλέπεται και βιώνεται
μ’ εκείνο που είναι αόρατο, ρυθμιστικό και καθοριστικό. Αυτό είναι το εσωτερικό
χρέος.
Αυτό είναι στη φύση του αληθινού εσωτερικού έργου, αλλά καταφρονείται απ’ τους
σημερινούς εσωτεριστές που αυτοθεωρούνται σαν πνευματικά ανώτεροι για τέτοια
ζητήματα και – στο φιλντισένιο πύργο τους – συγκεντρώνονται στη δική τους ανάπτυξη,
προσθέτοντας και λίγη φιλοσοφία.
Ο εσωτεριστής ασχολείται ν’ ανακαλύψει και να εργασθεί με εκείνες τις αρχές που
ενεργοποιούν κάθε επίπεδο του κοσμικού φυσικού πεδίου και που είναι στην
πραγματικότητα όψεις της εξειδικευμένης ζωικής ενέργειας η οποία εργάζεται μέσα και
διαμέσου της άναρχης ουσίας. Το καθήκον του είναι να μετατοπίσει την εστία της
προσοχής του πέρα απ’ την πλευρά της μορφικής ουσίας της ύπαρξης και ν’ αποκτήσει
επίγνωση εκείνου που υπήρξε η πηγή της δημιουργίας της μορφής πάνω σε
οποιοδήποτε ειδικό επίπεδο.
Είναι καθήκον του ν’ αναπτύξει μέσα του την απαιτούμενη ανταποκριτικότητα κι
ευαισθησία προς την ποιότητα της ζωής που κυριαρχεί σε κάθε μορφή, μέχρι να
φτάσει τελικά στην ποιότητα της ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ που εμψυχώνει τον πλανήτη και μέσα στη
δραστηριότητα της Οποίας ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε.
Για να το κάνει αυτό πρέπει πρώτα απ’ όλα να ανακαλύψει τη φύση των δικών του
εξειδικευμένων ενεργειών (κι εδώ εισέρχεται η φύση των κυβερνώντων ακτίνων) που
εκφράζονται μέσω των τριών κατώτερων φορέων της εκδήλωσής του κι αργότερα
μέσω της ολοκληρωμένης προσωπικότητάς του.
Εφόσον φτάσει σε κάποιο μέτρο αυτής της γνώσης κι έχει προσανατολισθεί στην
εξειδικευμένη ζωική όψη, αρχίζει ν’ αναπτύσσει το λεπτοφυή εσώτερο μηχανισμό δια
του οποίου μπορεί να γίνει επαφή με τις γενικότερες και συμπαντικές όψεις.
Μαθαίνει να διαφοροποιεί ανάμεσα στην ποιότητα ή τις καρμικές προδιαθέσεις της
“άναρχης” ουσίας απ’ την οποία έγιναν η δική του μορφή και όλες οι μορφές και στις
εξειδικευμένες αρχές που επιζητούν έκφραση μέσω αυτών των μορφών και
παρεμπιπτόντως να τις απολυτρώσουν, να τις σώσουν και να τις εξαγνίσουν, έτσι ώστε
η ουσία του επόμενου ηλιακού συστήματος να είναι ανώτερης τάξης απ’ αυτή του
τωρινού κι επομένως ν’ ανταποκρίνεται πληρέστερα στην όψη θέληση του Λόγου.
Από την άποψη αυτή ο εσωτερισμός είναι η επιστήμη της απολύτρωσης και όλοι οι
Παγκόσμιοι Σωτήρες είναι τα αιώνια σύμβολα και οι ερμηνευτές της.
Μπορείτε να διαπιστώσετε απ’ αυτό τη στενή σχέση μεταξύ του έργου του ζηλωτή
ατομικά ή του μαθητή καθώς απολυτρώνει, σώζει κι εξαγνίζει το τριπλό σώμα της
εκδήλωσής του και του έργου του πλανητικού Λόγου καθώς επιτελεί ένα παρόμοιο
καθήκον σε σχέση με τους “τρεις περιοδικούς φορείς” δια των οποίων εργάζεται: το
φορέα της Προσωπικότητάς Του, την έκφραση της ψυχής Του και την εναδική Του
όψη.
Όταν η εσωτερική μελέτη συνδυασθεί με την εσωτερική ζωή, αποκαλύπτει με τον
καιρό τον κόσμο της έννοιας και οδηγεί τελικά στον κόσμο της σημασίας.
1. Ο εσωτεριστής αρχίζει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει το λόγο, το γιατί·
2. αγωνίζεται με το πρόβλημα των συμβάντων, των γεγονότων, των κρίσεων
και των περιστάσεων για να οδηγηθεί στην έννοια που πρέπει να έχουν γι’
αυτόν·
3. όταν διακριβώσει την έννοια οποιουδήποτε ειδικού προβλήματος, τη
χρησιμοποιεί σαν πρόσκληση για να εισδύσει βαθύτερα στο
νεοαποκαλυφθέντα κόσμο της έννοιας·
4. τότε μαθαίνει να ενσωματώνει τα μικρά προσωπικά του προβλήματα μέσα
στο πρόβλημα του μεγαλύτερου Όλου, χάνοντας έτσι τη θέα του μικρού
εαυτού και ανακαλύπτοντας το μεγαλύτερο Εαυτό. Η αληθινή εσωτερική
σκοπιά είναι πάντα αυτή του μεγαλύτερου Όλου.
5. Ανακαλύπτει τον κόσμο της έννοιας απλωμένο σαν ένα περίπλοκο δίχτυ
πάνω από κάθε δραστηριότητα και κάθε όψη του φαινομενικού κόσμου. Αυτό
το δίχτυ έχει σαν σύμβολο και σχέδιο τον αιθερικό ιστό· και ο αιθερικός ιστός
που βρίσκεται μεταξύ των κέντρων της σπονδυλικής στήλης του ατόμου,
είναι η μικροκοσμική αντιστοιχία του σαν μια σειρά από θύρες εισόδου προς
το μεγαλύτερο κόσμο της έννοιας.
6. Αυτό στην πραγματικότητα αφορά την αληθινή Επιστήμη των Κέντρων στην
οποία συχνά έχω αναφερθεί. Τα κέντρα ενέργειας αποτελούν τρόπους
συνειδητής εισόδου (όταν αναπτυχθούν και λειτουργούν) σ’ έναν κόσμο
υποκειμενικών πραγματικοτήτων και στις άγνωστες μέχρι τώρα φάσεις της
θείας συνείδησης.
7. Ο εσωτερισμός είναι στην πραγματικότητα εκγύμναση της ικανότητας να
λειτουργεί κανείς ελεύθερα στον κόσμο της έννοιας· δεν ασχολείται με καμιά
όψη της μηχανικής μορφής· ασχολείται ολοκληρωτικά με την ψυχική όψη –
την όψη του Σωτήρα, του Λυτρωτή και του Ερμηνευτή – και με τη
μεσολαβητική αρχή μεταξύ της ζωής και της ουσίας. Αυτή η μεσολαβητική
αρχή είναι η ψυχή του ζηλωτή ή του μαθητή ατομικά (αν μπορεί να
χρησιμοποιηθεί μια τέτοια παραπλανητική φρασεολογία)· είναι επίσης η
ψυχή του κόσμου σαν σύνολο.
8. Ο εσωτερισμός ωστόσο δεν ασχολείται με τα ίδια τα κέντρα και δεν αποτελεί
επιστημονική προσπάθεια αφύπνισης των κέντρων, όπως νομίζουν πολλοί
σπουδαστές.
9. Ο εσωτερισμός συνεπώς περιλαμβάνει μια ζωή που βιώνεται σε αρμονία με
τις εσώτερες υποκειμενικές πραγματικότητες
10. · είναι εφικτός μόνο όταν ο σπουδαστής έχει νοήμονα πόλωση και είναι
εστιασμένος νοητικά· είναι χρήσιμος μόνο όταν ο σπουδαστής μπορεί να
κινείται μεταξύ των εσώτερων αυτών πραγματικοτήτων με επιδεξιότητα και
κατανόηση.
11. Ο εσωτερισμός περιλαμβάνει επίσης κατανόηση της σχέσης μεταξύ των
δυνάμεων και των ενεργειών και την ικανότητα να χρησιμοποιεί ενέργεια για
την ενίσχυση κι έπειτα τη δημιουργική χρήση των δυνάμεων με τις οποίες
έγινε επαφή· απ’ όπου και η απολύτρωσή τους.
12. Ο εσωτερισμός χρησιμοποιεί τις δυνάμεις της τρίτης όψης (αυτής της
νοήμονος ουσίας) σαν υποδοχείς των ενεργειών των δύο ανώτερων όψεων
και κάνοντας έτσι σώζει την ουσία.
13. Ο εσωτερισμός είναι η τέχνη να “φέρνει κάτω στη γη” εκείνες τις ενέργειες
που εκπορεύονται απ’ τις ύψιστες πηγές κι εκεί να τις “γειώνει” ή να τις
αγκυροβολεί.
14. Κάθε αληθινή εσωτερική δραστηριότητα παράγει φως και φώτιση·
καταλήγει στην τόνωση του κληρονομημένου φωτός της ουσίας και στον
εμποτισμό του με την ποιότητα του ανώτερου φωτός της ψυχής – για την
περίπτωση της ανθρωπότητας που λειτουργεί συνειδητά.
15. Συνεπώς είναι δυνατό να ορίσουμε τον εσωτερισμό και τη δραστηριότητά του
με όρους φωτός, Ο εσωτεριστής ασχολείται πράγματι με το φως στις τρεις
του όψεις,
Θα ήθελα να προκαλέσω όλους τους εσωτεριστές να επιχειρήσουν την πρακτική
προσέγγιση που σκιαγράφησα εδώ. Θα ήθελα να τους ζητήσω να ζουν μια ζωή
λυτρωτική, ν’ αναπτύσσουν την έμφυτη νοητική τους ευαισθησία και να εργάζονται
συνεχώς με την έννοια που βρίσκεται πίσω απ’ όλες τις ατομικές, κοινοτικές, εθνικές
και παγκόσμιες υποθέσεις.
Αν γίνει αυτό, τότε το φως θα λάμψει αιφνίδια και συνεχώς πιο έντονα στους
δρόμους σας. Θα μπορέσετε να γίνετε κομιστές του φωτός, γνωρίζοντας τότε ότι “εν
τω φωτί οψόμεθα Φως” – και το ίδιο και οι συνάνθρωποί σας.
Αποσπάσματα από το βιβλίο
“Εκπαίδευση στη Νέα Εποχή, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ, Η
ΑΝΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΣΕ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ (σελ 60-τέλος
κεφαλαίου)__
Comments